Κι εμείς περάσαμε φτώχεια...και τι φτώχεια!!!

Πολλές φορές σας ακούω να μιλάτε για την κρίση και τα χάλια σας που θα έρθουν από δω και πέρα, με την οικονομία να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, επίσης βλέπω στην τηλεόραση τη δυστυχία των παιδιών σε άλλα κράτη που τόσα χρόνια βρίσκονται μέσα στη φωτιά και τις στερήσεις του πολέμου.
Τα ίδια και χειρότερα περάσαμε κι εμείς….Πόσα περιστατικά  είναι χαραγμένα στη μνήμη μου από εκείνα τα παιδικά χρόνια που έζησα στην κατοχή και στην πείνα! Μήπως αργότερα ήταν καλύτερα;;;;
Πείνα θα πει να πεινάς, να θέλεις να φας, να έχεις ανάγκη να φας, γιατί τα πόδια σου δεν έχουν κουράγιο ν' ανέβουν τη σκάλα και να μην υπάρχει τίποτα φαγώσιμο στο σπίτι.

Στην Κορυτσά και στο Αργυρόκαστρο και σε άλλες πόλεις, μεγάλοι άνθρωποι και παιδιά με πρησμένα χέρια και πόδια από την αβιταμίνωση, έβγαιναν στους δρόμους για αναζήτηση τροφής.

Πολλοί δεν πρόφταιναν να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους. Άφηναν την τελευταία τους πνοή έξω από κάποια κλειστή πόρτα ή στα πεζοδρόμια.

Εμείς στα χωριά μας δεν φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση. Μας έσωσε η μητέρα γη.
Εγώ δεν έκανα άλλη δουλειά, από το να γυρίζω στα χωράφια και να μαζεύω άγρια χόρτα. Κάθε μέρα τρώγαμε χόρτα. Ο καημένος ο Γιώρης έλεγε: «Όταν μεγαλώσω, στο σπίτι μου δεν πρόκειται να μαγειρέψω ποτέ χόρτα.»

 Έπαιρνα που λέτε το σακούλι, ένα μαχαίρι και έβγαινα έξω απ' το χωριό.

Πήγαινα μακριά, γιατί δε φοβόμουνα. Πως καμάρωνα για τα μπράβο και τους επαίνους που έπαιρνα όταν γύριζα σπίτι φορτωμένη και άκουγα τη μητέρα να λέει στις γειτόνισσες: « Η Φωτείνω μας φέρνει χόρτα. Και τι γρήγορα γεμίζει το σακούλι της!»
Εγώ ήξερα τα σημεία στο χωριό που φύτρωναν τα πιο μεγάλα χόρτα. Έτσι κατόρθωνα να γεμίζω το σακούλι μου δύο και τρεις φορές την ημέρα. Ευτυχώς που η μητέρα έπαιρνε μια μεγάλη λεκάνη, κατέβαινε στο πηγάδι κι εκεί τα έπλενε με μπόλικο νερό. Έπειτα και με το βράσιμο δεν υπήρχε φόβος μικροβίων.
Θυμάμαι τα μεγάλα αδέλφια μου που έλεγαν ότι η γη θα μας σώσει.

Ο πατέρας μου, προκομμένος άνθρωπος, άρχισε να σπέρνει και να φυτεύει. Από το περιβόλι παίρναμε ντομάτες, αγγούρια, κολοκύθια, μελιτζάνες και άλλα. Και τι νόστιμα που ήταν! Στα χωράφια έσπερνε στάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, φασόλια, ρεβίθια, κουκιά, φακές και άλλα.
Το χωράφι βρισκόταν δίπλα στο δρόμο που πηγαίνει για την πόλη λίγο πιο πέρα απ' το δημοτικό.

Πολλοί καθώς περνούσαν, έμπαιναν μέσα και έκοβαν καλαμπόκια. Ο πατέρας μου κατάλαβε ότι τελικά δε θα έμενε τίποτα για μας. Έπρεπε κάποιος να φυλάει τα καλαμπόκια. Εμένα βρήκαν σαν πιο κατάλληλο φύλακα.
Στη μέση του χωραφιού είχαμε φτιάξει με κλαδιά μια καλύβα και μέσα είχαμε ένα πρόχειρο κρεβάτι. Την ημέρα που έφερνα βόλτες στο χωράφι, με έβλεπαν και δεν έμπαιναν μέσα. Μια μέρα που ήμουν μέσα στην καλύβα, είδα ανάμεσα από τα κλαδιά κάποιον που πήδησε μέσα στο χωράφι, έκοψε ένα καλαμπόκι κι έφυγε γρήγορα. Εγώ όμως έκανα σαν να μην τον είδα.
Μια μέρα είχε νυχτώσει κι εγώ φοβόμουν. Σε λίγο ήρθε ο πατέρας κι έφερε ένα πιάτο με τηγανίτες, ελιές και τυρί. Γρήγορα στρώθηκε το τραπέζι κάτω απ' το φως του φεγγαριού. Άρχισα να τρώω με βουλιμία, υποθέτοντας ότι όλες οι τηγανίτες ήταν για μένα και ότι ο πατέρας είχε φάει στο σπίτι. Έτρωγα που λέτε γρήγορα- γρήγορα. Ένας Θεός ξέρει τι πείνα είχα. Που και που έπαιρνε κι ο πατέρας καμία. Νόμιζα ότι παίρνει από το μερίδιό μου και έτρωγα ακόμα πιο γρήγορα.
Όταν τελείωσε το φαγητό, με την κουβέντα κατάλαβα ότι ο πατέρας για να έρθει πιο γρήγορα σ' εμένα δεν κάθισε στο σπίτι να φάει. Πήρε τις δύο τηγανίτεςς και ήρθε να φάμε μαζί. Τελικά έμεινε σχεδόν νηστικός για να φάω εγώ περισσότερο.
Μεγάλη η καρδιά του πατέρα!
Πέσαμε να κοιμηθούμε μέσα στην καλύβα, για να φυλάμε και τη νύχτα το καλαμπόκι. Δε θυμάμαι πόση ώρα έκανε να με πάρει ύπνος. Είχα τύψεις, γιατί άφησα τον πατέρα σχεδόν νηστικό. Μέχρι τώρα όταν το σκέφτομαι, κάτι μου σφίγγει την καρδιά.