Οι γυναίκες να ζαλώνονται ξύλα και κλαρί από το βουνό, να ανοίγουν φύλλο και να μαγειρεύουνν κροθόπιτες....

Πολλοί είμαστε που νοσταλγούμε την παλιά μας ζωή, τότε που δεν υπήρχαν πολλοί πλούσιοι και πολλοί φτωχοί...Πάνω - κάτω όλοι στο ίδιο μήκος κύματος κινούμασταν. Ωραία θα ήταν να ξαναγύρναγε ο χρόνος, όπως ήμασταν τότε. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. 

Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η  οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με  μπομπότα και μαμάτσα - ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ...

Να ξαναγίνουμε έτσι όπως ήμασταν πριν τριάντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Βορειοηπειρώτισσα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας....
Να ξαναγίνουμε όπως τότε φτωχοί πλην τίμιοι, να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. .
Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής . 

Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού.
Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια μας
 Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας.
  Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες.
Να πάνε οι γυναίκες να ζαλώνονται ξύλα και κλαρί από το βουνό, να ανοίγουν φύλλο και να μαγειρεύουνν κροθόπιτες...
Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας.
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Ο τόπος μας είναι ευλογημένος έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς. Όσο έχουμε την ευλογία του κάμπου του Βούρκου και του ελαιόλαδου των Ριζών,  των εσπεριδοειδών του Εξαμιλιού, της Βροίνας, της Χειμάρρας, της σαρδέλας και του μυδιού της Λιμνοθάλασσας, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί από τους Βοσκούς της Δρόπολης και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.
Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το Freddocino και το Village απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας και της δεκάρας .