Ταξίδι της επιστροφής στον ελεύθερο εαυτό σου!

Ξυπνάς ένα πρωί και κοιτάς τις αλυσίδες στα πόδια σου...Κάποτε άφησες να στις φορέσουν..."στολίδια!" σου είπαν.  "Για να μη σε χάσω!" . Θυμάσαι που χαμογελούσες τότε αυτάρεσκα...Τις συνήθισες...Φορούσαν κι άλλοι...πολλοί! άλλωστε είδες πως δεν σε εμπόδιζαν στα δικά σου ταξίδια. Κάποιες φορές σε βοηθούσαν να γυρίζεις στο μικρό σου σημείο...να μη χάνεσαι...Σήμερα πρόσεξες τα σημάδια.  Πολύς ο καιρός...έγραψαν στο δέρμα σου!

Προχωράς στο μπάνιο...ρίχνεις νερό στο πρόσωπό σου και κοιτάς στον καθρέπτη.  Τρομάζεις στην αρχή..."ποιος είσαι;" ρωτάς το είδωλό σου. Σου απαντά με την ίδια ερώτηση...τρομαγμένο μοιάζει κι αυτό! Κοιτάς επίμονα τα μάτια σου...Ψάχνεις τα ίχνη σου στο βλέμμα τους...αυτό δεν αλλάζει!..."εντάξει...σε βλέπω! μη φοβάσαι...όλα καλά! όλα εδώ! συνέχισε να βλέπεις...ίσως κάποτε μάθεις "γιατί;"..."από πού κι ως πού;"..."  Ξεκινάς μια πορεία αναγνωριστική στην όψη σου...δίχως φιλαρέσκεια...ψάχνεις σημάδια. Υπάρχει μια χαραμάδα στη ματιά σου...πρόσφατη. Θα την αγνοήσεις ώσπου να παλιώσει...Ένα σημαδάκι κάτω από τα χείλη σου...μικροσκοπικό και στρογγυλό, μιλά με τη φωνή του μπαμπά σου "μη ξύνεσαι παιδί μου! θα μείνει σημάδι!"...έμεινε! έχει και παρέα...ένα ίδιο στο μέτωπο. Ψάχνεις τη μικρή ουλή που κρύβεται στην εξωτερική άκρη του δεξιού σου ματιού, σαν δάκρυ που λοξοδρόμησε την ώρα που κοιμόσουν...έχει το σχήμα του. Τον πόνο δεν τον θυμάσαι. Το αίμα μόνο, που κυλούσε ζεστό και τα μάτια του μικρού σου αδελφού που γέμιζαν δάκρυα και φόβο όταν σε είδε σιωπηλή και ματωμένη πίσω από το τζάμι που είχε σπάσει. Κάποια σημάδια έχουν φωνές, άλλα κραυγές κι άλλα μορφές σιωπηλές...πόνο που θυμάσαι και πόνο που ξεχνάς...Εντάξει...το παιδί που ήσουν κάποτε ζει ακόμα μέσα σου...θυμάται!

Φτιάχνεις καφέ. Στο μπαλκόνι σου έχει έρθει ήδη ο ήλιος...καυτός, αυγουστιάτικος! άργησες πάλι...ανάβεις τσιγάρο. Γυρίζεις τον διακόπτη...κλείνεις τις θύμησες, ανοίγεις τη μουσική. Ταξιδεύεις με τον καπνό. Αόρατη...άυλη...Προσπαθείς σκληρά να αγνοήσεις τον απόηχο της προχθεσινής σας κουβέντας. Διαρκώς προσπαθείς. Δεν το καταφέρνεις πάντα. Είναι μια φράση του που καρφώθηκε στη σκέψη σου, όπως τα αγκάθια από τα βάτα στα πόδια σου, πριν από χρόνια, τότε που κουτρουβαλιάστηκες στη ρεματιά ακολουθώντας δυο πεταλούδες. Σημάδια δεν άφησαν αλλά θυμάσαι αμυδρά τον πόνο...αλλιώτικος...τσουχτερός! Σαν αυτή τη φράση που από προχθές περονιάζει το μυαλό σου και διαχέεται παντού!..."πρέπει να μάθεις να σέβεσαι την ελευθερία που σου δίνουν!"......;;;!!!

Ανάβεις κι άλλο τσιγάρο. Χαλαρώνεις τα λουριά του θυμού σου ατενίζοντας ασύνορο ορίζοντα! Ανασαίνεις βαθιά...ελεύθερα! Οι σκέψεις σου ξεπηδούν αυθαδιάζοντας..."πότε διαπραγματεύτηκες την ατομική σου ελευθερία;"."πότε παρέδωσες τίτλους ιδιοκτησίας;", "πότε είπες..."θα πηγαίνω μέχρι εκεί που με αφήνεις." ;". Ο θυμός σου σφίγγει κι άλλο...σε πνίγει! Παρεξηγήθηκαν οι εκπτώσεις που έκανες στα "θέλω" σου και πίστεψαν πως μπορουσαν να τα αγοράσουν όλα φθηνά...κάποια τα άρπαξαν χωρίς κόστος. Θυμώνεις κι άλλο...ανεξέλεγκτα...θυμώνεις με σένα που αφήνεσαι και θεωρείς δεδομένο πως όλοι γνωρίζουν πως η Αγάπη ζει πάντα ελεύθερη! Αν την περιορίσεις αρρωσταίνει και πεθαίνει. Φταις που ακόμα δεν έμαθες πως κάποιοι δεν ξέρουν! Με το βλέμμα στο απέραντο γαλάζιο ανασαίνεις διαρκώς...αντίδοτο στις τοξίνες που σε δηλητηριάζουν!

Μαζεύεις όπως όπως κάτι ξεχειλωμένα όνειρα, τα στριμώγνεις μέσα σ' ένα παλιό κουτί και τα κρύβεις στο πατάρι, πίσω από την παλιά τσάντα με τα κουβαδάκια των παιδιών. Μεγάλωσαν πια και σταματήσατε, εδώ και πολύ καιρό, να φτιάχνετε μαζί, πύργους στην άμμο! Θυμάσαι; από μια φυγή επέστρεφες και τότε... Βγάζεις τις αλυσίδες. Τα σημάδια θα μείνουν...ο πόνος θα ξεχαστεί. Απλά...χωρίς στολίδια...σημαδεμένα τα πόδια σου σε οδηγούν έξω...κοιτάς τη θάλασσα...διαλέγεις ένα κύμα... στην τύχη, το παίρνεις αγκαλιά κι ανοίγεσαι...φεύγεις πάλι...ξεκινάς ξανά το ταξίδι της επιστροφής στον ελεύθερο εαυτό σου!  Να δούμε πόσο θα μας πάρει αυτή τη φορά...Τι σημάδια θα μείνουν...