Άραγε όταν ράψω το στόμα μου θα με ακούσει κανείς;

Άραγε όταν ράψω το στόμα μου θα με ακούσει κανείς;

  Φυσικά  και όχι. Γιατί εγώ έχω παίξει ως πιόνι στο παιχνίδι τους και πλέον η οποιαδήποτε κίνηση εντυπωσιασμού ή ακόμα  και απόγνωσης δεν θα έχει καμία σημασία για κανέναν.

Πιόνια νέας κοπής μπήκαν στο παιχνίδι που με ένα απλό σύνθημα της νίκης στο χέρι μπαίνουν ως πρωτοσέλιδα στον εγχώριο στρατευμένο Τύπο.

Το τραγικό  δεν είναι ότι τα χάσαμε όλα, ότι κρεμάσαμε τα όνειρα μας στην αποθήκη, ότι ποτέ πια δεν θα νιώσουμε περήφανοι για αυτό που είμαστε, αλλά ότι ούτε η απόγνωσή μας δεν πουλάει πια.
Ακόμα  και αν ράψουμε το στόμα μας, ακόμα  και αν λουστούμε με βενζίνη, ακόμα και αν κάνουμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου, ακόμα και αν κάνουμε κατάληψη στο νομίμως δικό μας άσυλο, θα είμαστε αόρατοι. Είναι σκληρό τώρα που τα βλέπουμε όλα ξεκάθαρα μπροστά μας κανείς, μα κανείς, να μην μας βλέπει.