Για μια ματιά στα Αόρατα.

Σκέψεις της ημέρας χτύπανε τις νύχτες τα παράθυρα του Νου (οι πόρτες ξεκλείδωτες..μα δεν ξεχνούν  την κλειδαριά που κάποτε τις ξόρκισε..), σαν νυχτοπούλια τα τζάμια χαράζουν..φωνάζουν "ζωή δώσε μας!..άσε μας ελεύθερες!".   

Ανοίγω...φωλιάζουν..αρχίζουν κόσμους να φτιάχνουν...παράλληλους.

Σε αυτόν τον κόκκο του χρόνου φυσούν άνεμοι. Υγροί, δυνατοί. 

Βορειοδυτικούς τους λένε, εξαιτίας της αρχής τους. Στα δικά μου παράθυρα φέρνουν σταγόνες θάλασσας και ψιθύρους κυμμάτων, ταξιδιών αποσπάσματα...στα δικά μου τζάμια αφήνουν σημάδια αλμύρας...στα δικά μου όνειρα, στάζουν ουρανούς και θάλασσες... ξαποσταίνουν σε νησιά που σε ωκεανούς Ζωής ατέρμονης ανατέλλουν..κι ο καιρός.

ΣΙΩΠΗ! και ταξιδεύω ανήσυχα, διαλέγοντας μπάρκα δύσκολα, αποφεύγοντας λιμάνια εύκολα, αναζητώντας προορισμούς αόρατους..αυτό που νιώθω μα δεν ορίζω..εκείνο που ξέρω κι ας μη το γνωρίζω..ότι μπορώ να αγγίζω χωρίς ποτέ να το ακουμπήσω..όλα όσα " θα μπορέσω", αν θελήσω! Ονείρων χρώματα με ανταύγιες ευχών μου..καταφύγια άμαχων σκέψεων σε πολέμους καθημερινότητας...ταξίδια σε αχαρτογράφητους τόπους..μέσα μου..εκεί που όλα, εδώ και πολλά "τώρα", γράφονται ανεξίτηλα.

Μαζί με τα όνειρα έρχεται πάντα κι ο φόβος..ακάλεστος κι ανεπιθύμητος, συχνά απρόσμενος μέσα στα όμορφα. Φυλαχτό μου, ένας μικρός θεός στον ύπνο μου που αγαπά το Φως και ταξιδεύει σε αυτό..ως το επόμενο πρωί που όλα θα αλλάξουν πάλι..μια μικρή δόση χρόνου..μια ακόμα επιστροφή στο λίγο του "εδώ" ..μια καινούργια μέρα που ονειρεύεται το Απέραντο...

.. τις νύχτες ξυπνά και ξεκινά ξανά..για μια ματιά στα Αόρατα.